احمد باغیشنی
1
آفتاب لبخندهایت را ، در سایه نشینی ها
از یاد برده بودم که آهسته
به سمتم آمدی و
با کلمات بارورت
بستر یک دست سپیدم را
در دلشوره پری های پارچه ای
هاشور زدی
و مرغ های کرچ آقای گرین
در خروس خوان قبیله ای
که خدایش حرف اول نامت
را ماغ میکشید
توپی تپانچه را میکشند
در آسمان آونگ کرده ای که
که دارد رنگ میبازد…
2
هر چند که با سنگ گناهی ست مکرر
آزردن آیینه به آهی ست میسر
در فکر فناییم و گرفتار بقاییم
مجبورم از این شهر،پناهی ست محقر
اسباب جهان باب من و سلطنتم نیست
من شاهم و این چرخ ،کلاهی ست مدور
تقدیر نگونسار مرا آینه خوکرد
پیشانی من سنگ سیاهی ست…مکدر!
3
به تو
فكر كه مي كنم
كبوتران مي آيند
و در ميان موهاي پريشان سرم
لانه مي گذارند
بيشتر كه بيانديشم ،
شاخه هاي رز بيرون ميزنند از
شعاع كره ي كله ام
فكر كردن به تو موهبتي ست كه
خدا
نصيب همگان نخواهد كرد.
2
با تو كه قرار دارم
كفش هاي جفت شده ام
گاه و بيگاه، از هر راه و بيراه
به سمت تو به حركت در مي آيند
و
پاي فرار به سويت مي گذارند.
3
راه كه مي روي
به راه مي افتند كلماتم
موازي با گامهايت
و من چون از دست رفتگان
به خاك مي افتم تا
درك كنم
حال غبار سرگردان
در كوچه تان را.
آهسته تر قدم بردار تا بيشتر ببينمت
بانوي من ….
4
کجاست آنکه مرا بی درنگ میفهمد
بدون واهمه از نام و ننگ میفهمد؟
به کوه میروم اما نمیشود حک کرد
شکسته بالی مان را نه سنگ میفهمد
پرنده در قفس سینه داشتن دردی ست
که واژه واژه ی آن را تفنگ میفهمد
پناه میبرم از قوم خود به حیوانات
که حال یونس ما را نهنگ میفهمد
که بسته بر پر من بال تا که پس گیرد؟
دلی که حال دلم گر چه تنگ…میفهمد
به زانویی که زدم ماه رو گرفت از من
غرور زخمی من را پلنگ میفهمد
5
زاده ی ایـلـی* و دنـبـال مـقامت آل هـا
در پی خوشبختی ات اقبال خوش اقبـال هـا
پاکـتـی از خـانه ات شــادی برایـم پـسـت کن
خـسـته ام از خــنده ی بی مـعـني تـمـثال هـا
کـــافـه هـا کـیـفـی نـدارد،داسـتانــت را بـگـو
رونـقـی ! رنـگـی بــزن بر پــرده ی نــقـال هـا
صـبـر میـکـردی اگـر چـندیـن صبـاحی بـیـشـتر
عرصه خـالـی مـیشد از نـیـرنگ این دجـال هـا
سـد نمـیشد مـهـربـانـی هـای گـه گـاهـت اگـر
سـیل غـم خـانـه خرابـم کرده بود این سال هـا
رفـتـن ات بـغـض تـمـام خـاطـراتـم را شـکـسـت
آب دارد مــی چـکــــد از اســـب هـا** از یـال هـا
