منوچهر منوچهری(بیدل)
ای دل من پرده پرگار تو
ای دل من عاشق بیمار تو
ای که زمهرو رخ ابروی ماه
شا م شبم سا یه ا ند وه و آه
ای که زخود در بدرم کرده ائی
با شررت د ین و دلم برده ائی
این لب و چشم سیه ات کرده مست
جان و تنم سوخته ائی هر چه هست
عطر سر زلف تو بیمار کرد
چشمه چشمم همه خو نبار کرد
کام لبت کرده به دامم اسیر
دوری تو کرده مرا مست و پیر
دل چه کنم چون که گرفتار توست
واله و پژمرده د یدار توست
صورت من تابه تنویر توست
چرخ زنان درتک و تد بیر توست
جان من از بودن من سیر شد
بال و پرم سوخت زمین گیر شد
مستی چشمت شده از باده مست
ناوک مژگان تو جانم بخست
آه شبم سوخت سرو پای من
سرخ لبت دشمن زیبای من
کی تن تب دار خریدار داشت
زخم دلم مرحم تیمار داشت
بخت من و دیده تو بسته شد
چشم من از اشک دگر خسته شد
کی تو نگه کرده ائی به زیر پا
حرف سخن گفته لبت از وفا
آه که جانم ز خودم سیر شد
از ستم عشق تو دلگیر شد
ای که رخت ما ه و دلت بی وفا
تیر غمت کرده به جانم جفا
این دل من عاشق شیدای توست
جا ن و تنم خاک ره پای توست
بسکه ز هجران تو گر دیده ام
خون شده این مرد مک د یده ام
من چه کنم چاره من ساز کن
این گره از زند گیم باز کن
راحت من با ش که جا ن منی
پاره ائی از قلب من و این تنی
شهره شهرم بکن از عشق سیر
باش تو صیا د منو من اسیر
تو زمنی من ز تو و ما ز او
مهر من و مهر تو و عشق هو
بخش مثنوی | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
