دلم از غصه مترسان كه خودم غمگینم
تنم از پايه ملرزان كه خودم غمگینم
شده يكبار تو تنها بشوي همراهم
رخت اينبار مگردان كه خودم غمگینم
دل ديوانه ی من با غم تو می سازد
به رخش زلف مرقصان كه خودم غمگینم
غزلم سیل به چشمان دلم جاری کرد
منويس از شب هجران كه خودم غمگینم
به تو گفتم نروي از دل من خواهي گر
سرم از خاك بپوشان كه خودم غمگینم
بگذر از تن خسته گوهرش فانی شد
تو دلم باز مرنجان كه خودم غمگینم
تو كه اي سرو روان درد دلم ميداني
همه اشكم مده باران كه خودم غمگینم
به غروب شب تاريك تو من ميميرم
تو شب از سايه فروزان كه خودم غمگینم
دل تنها شده ام تا به سحر غمگین است
مرو از ياد غريبان كه خودم غمگینم
تو که با این دل غمگین زده ام شادابی
تو بیا با لب خندان که خودم غمگینم
