سیده فاطمه صداقتی نیا(فاطو)
1
خونی
که از حنجره ی یک سلول
شتک زده بر ملحفه ،
خونی که
می چکد
در پیاده رو،
در گلوی ترانه ای
که از ذهن روسری ام
گذشته؛
پرچم وطنی ست
مچاله در
عفونت یک درد
دردی که زبان باز کرده و
چرکآبه اش
شناور شده بر …
پ.ن:
درگیر پایان این شعرم! این روزها..
پ.ن :
ممنونم از حضورتان…نیستم و نبودنم یعنی زن و زندگی و رفتن از این شهر و شروع یک زندگی کاملا متفاوت… ولی باز هستم. روزها نوید دهنده ی روشنایی و شعرند برای فاطو.
شاد زی
2
از دشنام مردان
در امان نبوده ام
که خطوط افتاده بر
پیشانی هایشان
رد بالا رفتن زنی ست
که هرگز سر بر نگردانده
به صدای شلیک ها،
کافیست به انگشتانشان فکر کنم
ماشه را می چکانندو
دندان پلنگی پا به ماه را
می آویزند
از پوزه ی تفنگ ها…
با این همه زخم
هرگز از خودم کوتاه نیامده ام
هرگز از دوست داشتن
از کشتن شان
در میدان شعری بلند
کوتاه نیامده ام
