فرهنگی، هنری و ادبی

امروز : 7 اردیبهشت 1403

شماره ١

بــشـنـاس ایـکـه راهـنـوردســتــیپـیـش از روش، درازی و پـهـنـا راخـود رای می نبـاش کـه خـودراییرانـد از بــهـشــت، آدم و حــوا راپـاکـی گزین کـه راسـت…

بــشـنـاس ایـکـه راهـنـوردســتــیپـیـش از روش، درازی و پـهـنـا را
خـود رای می نبـاش کـه خـودراییرانـد از بــهـشــت، آدم و حــوا را
پـاکـی گزین کـه راسـتـی و پـاکـیبـر چـرخ بـر فـراشـت مسـیحـا را
آنـکـس بــبــرد سـود کـه بـی انـدهآمــاج گــشــت فــتـــنــه دریــا را
اول بـــــدیــــده روشــــنئی آمــــوززان پـس بـپـوی این ره ظـلـمـا را
پـروانـه پـیش از آنـکـه بـسـوزنـدشخرمن بـسوخت وحشت و پروا را
شـیرینی آنـکـه خـورد فـزون از حـدمستـوجـب است تـلخی صفرا را
ای بــاغــبــان، ســپــاه خــزان آمـدبـس دیر کشـتـی این گل رعنا را
بــیـمـار مـرد بــســکـه طــبــیـب اوبــیــگــاه کــار بـــســت مــداوا را
علم است میوه، شاخه هستی رافـضـل اسـت پـایه، مقصـد والا را
نـیکـو نـکـوسـت، غـازه و گـلـگـونـهنــبـــود ضــرور چــهــره زیــبـــا را
عـــاقـــل بـــوعـــده بـــره بـــریـــاننــدهـد ز دســت نـزل مــهـنــا را
ای نـیک، بـا بـدان مـنـشـین هرگـزخوش نیست وصله جامه دیبـا را
گـردی چــو پــاکـبــاز، فـلـک بــنـددبـــر گــردن تـــو عــقــد ثـــریــا را
صـیـاد را بــگـوی کـه پــر مـشــکـنایـن صــیــد تــیـره روز بــی آوا را
ای آنـکــه راســتــی بــمـن آمـوزیخـود در ره کـج از چـه نهی پـا را
خـون یـتـیـم در کـشـی و خـواهـیبـاغ بـهـشـت و سـایه طـوبـی را
نـیـکـی چـه کـرده ایم کـه تـا روزینـیـکــو دهـنـد مـزد عــمـل مــا را
انـبـاز سـاخـتـیم و شـریـکـی چـنـدپـــروردگـــار صـــانــع یــکـــتـــا را
بــرداشــتــیــم مــهــره رنــگــیـن رابـــگـــذاشـــتـــیــم لؤلؤ لـــالــا را
آمــوزگـــار خـــلـــق شـــدیــم امــانـشـنـاخـتــیـم خـود الـف و بــا را
بـت سـاخـتـیـم در دل و خـنـدیـدیمبـر کـیش بـد، بـرهـمـن و بـودا را
ای آنـکـه عــزم جــنـگ یـلـان داریاول بـــســـنــج قــوت اعــضـــا را
از خــاک تــیـره لــالـه بــرون کــردندشــوار نـیـســت ابــر گـهـر زا را
سـاحـر، فـسـون و شـعـبـده انگاردنــور تــجــلــی و یــد بـــیــضــا را
در دام روزگــــار ز یــــکــــدیــــگــــرنتـوان شـناخـت پـشـه و عـنقا را
در یـــک تــــرازو از چـــه ره انـــدازدگـوهـرشـنـاس، گـوهر و مـینـا را
هــیــزم هــزار ســـال اگــر ســـوزدنـدهـد شــمـیـم عــود مــطــرا را
بـر بـوریا و دلق، کـس ای مسـکیننفـروخـتـسـت اطـلـس و خـارا را
ظـلم اسـت در یکی قفـس افکندنمـردار خــوار و مـرغ شــکـرخــا را
خـــون ســـر و شـــرار دل فــرهــادســوزد هــنــوز لــالــه حــمــرا را
پــرویـن، بــروز حـادثـه و سـخـتــیدر کــار بــنــد صــبـــر و مــدارا را
ای دل عــبــث مـخــور غـم دنـیـا رافــکــرت مـکــن نـیـامـده فــردا را
کـنـج قـفـس چـو نـیک بـینـدیشـیچون گلشن است مرغ شکیبا را
بــشـکـاف خـاک را و بــبـیـن آنـگـهبـــی مــهــری زمــانــه رســوا را
این دشـت، خـوابـگاه شهیدانسـتفـرصـت شـمـار وقـت تـمـاشـا را
از عـمـر رفـتــه نـیـز شــمـاری کـنمشـمار جـدی و عقرب و جـوزا را
دور اســت کـاروان سـحــر زیـنـجــاشـمعـی بـبـاید این شـب یلدا را
در پـرده صـد هـزار سـیه کـاریسـتایـن تـنـد سـیـر گـنـبــد خـضـرا را
پـیوند او مجـوی که گم کـرد اسـتنــوشـــیــروان و هــرمــز و دارا را
ایـن جـویـبـار خـرد کـه مـی بـیـنـیاز جــای کـنـده صــخــره صـمـا را
آرامـشــی بــبــخــش تــوانـی گــرایـن دردمــنـد خــاطــر شــیـدا را
افـسـون فـسـای افعـی شـهوت راافــســار بــنـد مـرکــب ســودا را
پـــیــونــد بـــایــدت زدن ای عـــارفدر بــاغ دهـر حـنـظـل و خـرمـا را
زاتــش بــغــیـر آب فــرو نـنـشــانــدسـوز و گـداز و تــنـدی و گـرمـا را
پــنـهـان هـرگـز مـی نـتــوان کـردناز چــشــم عـقـل قـصـه پــیـدا را
دیـــدار تـــیـــره روزی نـــابــــیـــنـــاعـبـرت بـس اسـت مـردم بـینا را
ای دوست، تـا که دسترسی داریحــاجــت بـــر آر اهــل تــمــنــا را
زیـراک جــسـتــن دل مـسـکـیـنـانشـایان سـعادتـی اسـت تـوانا را
از بــس بــخـفـتـی، ایـن تـن آلـودهآلــــود ایـــن روان مـــصــــفــــا را
از رفعت از چـه بـا تـو سـخـن گویندنشناخـتـی تـو پـسـتـی و بـالا را
مــریـم بــســی بــنـام بــود لــکــنرتـبـت یکـی اسـت مریم عـذرا را

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج