کمال حسینیان
نمی خواهـــم حـــکایت های دشت و گشتِ آهو را
چنــان ویران شده ارگـــم چه حاجت برج و بارو را
توئی مهــــرم توئی ماهـــم ببین درماندۀ راهـــم
نــگاهم کن که محتـــاجم دو چشـــمانِ غزل گو را
توخودشیرین تراز شهدی چنان زهرست ولی هجرت
که طاقت کو چو فــرهادم من این هجـــران بد خو را
توئی خوشتـــر ز هر بُستان بیا جانـــم دگر بِستــان
گل افشان کن کنـــون جانا که مشتــاقم سمـن بو را
تو شـــور شــاعری هستی منــم محتــاج یک بیتت
شـــکوفا کن ز لب هایت تبســـم های جادو را
کجا از خــود خبـــر دارم ز رونق مانـــده بازارم
چــرا بر دل نشــستیّ و بگَـــردانی ز من رو را
به یمن جامِ می شــاید رها گشتــــم ازین غم ها
نه در سجــاده تأثیـــری نه لطفی حضــرت هو را
«حزین» فرصت دگر تنگ است بیا پیمانه ای برگیر
چو بیـدل گشته ای اکنـون چه خواهی یار دلجـو را
بخش شعر نیمایی | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
