صادق اردو

گُلیاد تواَم بهانه ی خواب نشد
در کام عطش گرفته ام آب نشد
عمری گذراندم و ندیدم رویت
بر صفحه ی دل ، نگاه تو قاب نشد
هر بار به کوچه ی غمت سر زده ام
از اشک ، نگاه دیده شاداب نشد
من پرسه زنان راه تو را پیمودم
امّا شب من دوباره مهتاب نشد
این عاشق ِ مُلحد که غزل خوان ِ تو است
دلبسته به آن منبر و محراب نشد
سنگی به سرم نخورده ، بی هوش شدم !
بی پرده بگو ! از تو که پرتاب نشد ؟!