مجتبا صادقی
مجتبا صادقی
ﻗﺪﻡ ﺯﺩﯾﻢ، ﻏﺰﻝ ﮬﺎﻡ ﭘﺮ ﺩﺭﺁﻭﺩﻧﺪ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﮦ ﮬﺎﯾﯽ ﻣﻌﻄﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ، ﺣﺎﻓﻈﻴﻪ ﻭ ﻃﻮﺑﺎ
ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﭘﻨﺞ ﺁﺫﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ؛ ﭼﺸﻢ ﮬﺎﯼ ﻗﮭﻮﮦ ﺍﯼ ﺍﺕ
ﺑﻪ ﻗﮭﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺟﻮﺵ ﺳﻤﺎﻭﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﭼﻘﺪﺭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﯾﻢ، ﺍﺯ ﮐﺠﺎ؟ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ
ﭼﻘﺪﺭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﭼﺎﯼ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺁﻭﺭﺩﯾﻢ
ﭼﮭﺎﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺰ ﮔﺎﺭﺳﻮﻥ ﮬﺎ
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﻥ ﺩﻭ- ﺳﻪ ﺗﺎ ﭼﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
…. ﻗﺪﻡ ﺯﺩﯾﻢ؛ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﮕﺎﮦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﻏﺰﻝ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺩﺩﻑ ﺩﺩﻑ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺧﯿﺮﮦ ﺍﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺎﮦ
ﺩﺩﻑ ﺩﺩﻑ ﺩﻓﻌﺎﺕ ﻣﮑﺮﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ-
– ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﯿﻪ ﯼ ﻏﻤﮕﯿﻦ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﮔﻞ ﮬﺎﯼ ﭘﺮﭘﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺯﺩﻡ، ﺷﻌﺮﮬﺎﺵ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺭﯾﺨﺖ
ﻭ ﺑﯿﺖ ﺑﯿﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ؛
” ﺑﯿﺎ ﻭ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﻂ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﻧﺪﺍﺯ”
ﺗﻮ ﻏﺮﻕ ﻣﻦ ﺷﺪﮦ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻟﻨﮕﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺭﻭﺍﻕ ﮬﺎ ﭘﺮ ﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﻪ
ﺣﺪﯾﺚ ﺳﺎﻗﯽ ﻭ ﺳﺮﻭ ﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺴﺖ ﻏﺰﻝ ﮬﺎﯼ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﯿﺮﺍﺯ
ﮐﻪ ﻧﻌﺶ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﺷﻌﺮﺧﻮﺍﻧﯽ ﻣﺎﻥ ﭘﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺷﺎﮦ ﺷﺠﺎﻉ
ﺳﺘﺎﺭﮦ ﺍﯼ ﺑﺪﺭﺧﺸﯿﺪ ﻭ ﻣﻨﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
” ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻜﺘﻪ ﯼ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﺗﺮ ﺯ ﻣﻮ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ”
ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﮬﺎﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺪﺭ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ … ﺑﯿﺖ ﮬﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﻣﺎ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﺼﻮﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
2
ﻧﮕﺮﺩ، ﻧﻘﺶ ﮐﺴﯽ ﺯﯾﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺮﻧﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﺻﺪﺍ ﻧﺰﻥ! ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺘﺎﺭﮦ ﮬﺎ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﻢ، ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﻣﯽ ﺧﺸﮑﯿﻢ
ﺑﮭﺎﺭ ﺳﮭﻤﯿﻪ ﯼ ﻣﯿﻮﮦ ﮬﺎﯼ ﻧﺎﺭﺱ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺩﮬﺎ ﮬﺴﺘﻢ
ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﮬﺎ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﯿﺴﺖ
ﯾﮑﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺷﻤﻨﻢ ﺷﺪﮦ، ﯾﻌﻨﯽ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻣﺆﻧﺚ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﻤﺮﺩﮦ ﺍﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ
ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﻧﻌﺶ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﻝ،ﺑﺎﻝ ﮐﺮﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﻮﺍ ﭘﺲ ﺍﺳﺖ، ﮬﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﮬﻢ ﺧﺪﺍ ﺍﺑﺮﯼ ﺳﺖ
ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﺨﯿﻠﻪ ﺍﺕ ﻓﺮﺽ ﮐﻦ ﮬﻮﺍ ﭘﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﻗﻄﺎﺭ ﻣﺮﮒ ﺳﻮﺍﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ
ﮬﻨﻮﺯ ﻣﻘﺼﺪ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ
3
کماکان تکیه بر تأویل برخی فال ھا سخت است
نتیجه گیری از کف بینی رمال ھا سخت است
کسی می آید از آن دورھا -اسفار می گوید-
ولی فائق شدن بر لشکر دجال ھا سخت است
تو دیدی سادہ ایم و آسمان را بارمان کردی
تحمل کردن این بار بر حمال ھا سخت است
“در این جا چار زندان است” شاید بیشتر حتا
عبور از میله ھای نحس با این بال ھا سخت است
-بدون شرح- لب می بندم از چیزی که می بینم
که ھجی کردن دنیا برای لال ھا سخت است
من از سگ-دو زدن ھا خسته ام، ای مرگ می بینی!
به دست آوردن نان حلال این سال ھا سخت است
4
پیچیده است شعله ی اندوه بر درخت
در باد ایستاده ولی شعله ور درخت
آری بهار رفت، سفر کرد ناگزیر
مانده است چون کبوتر بی بال و پر درخت
امروز نیست غیر همین شاخه های خشک
دیروز اگر چه بود سراپا ثمر درخت
بال و پر پرنده به جا مانده است و نیست
غیر از سکوت لانه اش انگار بر درخت
دوریم از طراوت و از سبز زیستن
باید نشست و خواند سرودی دگر درخت
باید سرود فصل خزان، فصل برگریز
باید سرود:
باد
پرنده
سفر
درخت
5
از ھی میکنم اسب کھر سوخته را
می روم با دل داغ این سفر سوخته را
بال در بل شھاب از دل تاریکی شب
میروم تا ک بیابم سحر سوخته را
سھم من گرچه دریغ است ولی باید رفت
در شب واقعه این رھگذر سوخته را
آتشین دست جھنم زدگان در این دشت
روی ھم ریخته شمس و قمر سوخته را
نم آبی ب لب لاله ی پرپر نرسید
آہ بر نیزہ نھادند سر سوخته را
مثل ققنوس از آتشکدہ می آیم، باز
می سپارم ب تو این بال و پر سوخته را
6
ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﮬﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﮦ؛ ﺑﺎﺯﺟﻮﮬﺎ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮬﻤﯿﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ .
ﻭﻻﺩﻣﻴﺮ ﻧﺎﺑﺎﻛﻮﻑ ” ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﮔﺮﺩﻥ ﺯﻧﯽ”
ﺑﻨﮓ، ﺑﻨﮓ، ﺑﻨﮓ … ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﺟﻨﮓ، ﺟﻨﮓ، ﺟﻨﮓ … ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻳﻢ، ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮦ ﺍﯾﻢ
ﺑﺎ ﻏﺒﺎﺭ ﻭ ﺳﻨﮓ … ﻛﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺁﺏ ﺣﻮﺽ ﺭﺍ
ﻣﺎﮦ ﯾﺎ ﭘﻠﻨﮓ …؟ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﺯﺭﺩ ﯾﺎ ﺳﯿﺎﮦ؟ ﺳﺒﺰ ﯾﺎ ﺑﻨﻔﺶ؟
ﺩﺭ ﮬﺠﻮﻡ ﺭﻧﮓ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺿﻌﯿﻒ، ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺫﻟﯿﻞ !
ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﻧﻨﮓ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ” ﺁﮦ” ﺑﺎ ﮬﻤﯿﻦ ﻗﻠﻢ
ﺑﺎ ﮬﻤﯿﻦ ﺗﻔﻨﮓ ! ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟
– ﺣﺒﺲ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ –
ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺩﮔﺎﮦ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻭ ﮔﺎﻑ !
ﺑﻌﺪ – ﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ – ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﮔﺎﮦ ﺑﺎ ﺳﻼﺡ، ﮔﺎﮦ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ، ﮔﺎﮦ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﮓ، ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺒﺮﺩ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺳﻘﻮﻁ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻓﺸﻨﮓ …
.
.
.
.
ﻣﺮﺩﮦ ﺍﯾﻢ ﻣﺎ
7
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﻨﺖ ﻏﺎﻓﻠﻢ ﮔﻠﻢ !
ﺁﺑﯽ ﺑﺮﯾﺰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻠﻢ، ﮔﻠﻢ !
ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﻣﻌﻄﺮﺵ
ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ، ﮔﻠﻢ !
ﻏﺮﻗﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ
ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﺎﺣﻠﻢ، ﮔﻠﻢ !
ﺍﺯ ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﺷﺪﻡ ﻭﻟﯽ
ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻟﻢ، ﮔﻠﻢ !
ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻮ
ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩﺳﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻗﺎﺗﻠﻢ، ﮔﻠﻢ !
ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ
ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﻍ ﺳﻬﻤﯿﻪ ﻭ ﺣﺎﺻﻠﻢ، ﮔﻠﻢ !؟
ﻣﻔﻌﻮﻝُ ﻓﺎﻋﻼﺕُ ﻣﻔﺎﻋﯿﻞُ ﻓﺎﻋﻠﻦ
ﻣﺸﻐﻮﻝ ﯾﮏ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪﯼ ﮐﺎﻣﻠﻢ، ﮔﻠﻢ !
ﻭﺍ ﮐﻦ ﺑﻐﻞ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﺳﯿﺪﻩﺍﻡ
ﺣﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺗﻮ ﻣﺸﮑﻠﻢ ﮔﻠﻢ
ﺁﺭﯼ ﺑﻬﺎﺭ، ﮔﻮﺷﻪﯼ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﺗﻮﺳﺖ
ﻫﻢﺷﺎﻧﻪﺍﻡ ! ﻫﻢﺁﯾﻨﻪﺍﻡ ! ﺧﻮﺷﮑﻠﻢ ! ﮔﻠﻢ !
8
ﺷﺒﯽ ﺳﯿﺎﮦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ
ﻧﮕﺎﮦ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﻡ
ﻧﻪ ﭘﺎﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ
ﻧﮕﺎﮦ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ
ﭼﻘﺪﺭ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﮦ … ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ
ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺎﻋﺮ ﭼﮭﻞ ﺳﺎﻟﻪ
ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺵ ﻣﺎﻧﺪﮦ ﺍﺳﺖ ﺷﻌﺮ ﺗﺮﻡ
ﻧﮕﺎﮦ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ
ﮔﺸﻮﺩ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ؛ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﮔﻮﺵ ﮐﺮﻡ !
ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﯾﻦ ﺗﻮﯾﯽ ﺁﻗﺎﯼ ﺻﺎﺩﻗﯽ ! ﺁﺭﯼ
ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﯼ؟
ﻧﻪ؛ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻡ *
#ﻧﮕﺎﮦ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﺞ ﺍﺗﺎﻕ
ﺯﻧﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮬﻤﺮﺍﮦ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮﻡ
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻢ ….
” * ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﯼ” ﻧﺎﻡ ﻛﺘﺎﺑﯽ ﺍﺯ ﻋﺰﯾﺰ ﺩﻟﻢ ﻣﮭﺪﯼ ﻓﺮﺟﯽ ﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﯿﻦ
ﺟﻨﺘﯽ ﻋﺰﯾﺰ ﮬﻢ ﺩﺭ ﻏﺰﻟﯽ ﺧﻮﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﮕﺮﮔﻮﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩﮦ ﺍﺳﺖ
9
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺯﺍﯾﺶ ﺫﻫﻦ ﻋﺘﯿﻘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ
ﻣﺒﺎﺭﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﯾﻦ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ
ﺩﻭ ﺧﻂِّ ﺷﻌﺮ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ
ﺩﻭﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﻭ ﻟﯿﻘﻪ، ﻟﯿﻘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ
ﺍﮔﺮ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻇﺮﻑ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺪﯾﻮﻥِ
ﮔﺮﻭﮔﺬﺍﺭﯼِ ﺭﯾﺶ ﺳﻪ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﺧﯿﻞ ﺭﺍﻫﺰﻧﺎﻥ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻫﺎ ﮐﺮﺩﻡ
ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﻠﯿﻘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ
ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﻮ ﺷﺎﻋﺮﯼ ﺑﮑﻨﻢ
ﻭﻟﯽ ﭼﻪ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ … ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ
ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺍﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ
