کیش ومات

قاسم پیرنظر

کیش ومات
بُرده هوش از سرانِ پشتِ سرت
دُم اســــبی کــــــشــیده تا کمرت

لخت ورقصان چو بید مجنون پَهن
شده زیـنــت به شـــانه های ترت

ازپریشانیش ، به کیشِ تو ، مات
همه ی چــشــمـهای دور وبَــرَت

کم تکانـش ..؛ وزوشراب افـشان
هِی خجـالت نَـدِه ، به تاک بَــرَت

روســـــــری را بکش کمی پائین
وقتی اُفــتد به کــوچه ام گــذرت

ترسم ازبچّـه های کم جـنبه است
که ندارند باکی از ……، حذرَت

من اِجــــازه نمی دهـم به کــسـی
که بگـــــــیرد تـرا دمی به برت

گـیـسوانت ؛ طــــنابِ دارم کن
رو نگـردان که ؛ اُفــتم ازنظرت

آتـشـم باش ، شعـله جــــانم ریــز
بِکش آهـــــــی بُلــند از جگــرَت

مُـستـحّـقم بخـــوان به یک بوسـه
من “سلیمم” ؛ هـمیـشه همسفرت
*
پیرنظر “سلیم ” 5/11/93

بخش شعر نیمایی | پایگاه  خبری شاعر

منبع: سایت شعر ایران